شـب و گریـه و چشـم بیـدار من            به جز غم‌کسی نیست غمخوار من
غـریـبـانـه تـرک وطن مـی‌کـنـم            کسی نیست جز بی‌کسی یار من

زمین، آسمـان، مـاه و سیـارگـان            بـنـالـیــد بـر ایـن شـب تـار مـن
عجب نیست،گر نخل‌ها خون دل            بـنـوشـنـد از چـشـم خـونـبار من
مـدیــنـه مـیــسّــر نـگــردد دگـر            از امشب به خاک تو دیـدار من
مـدیــنــه ز داغ جــوانـان شــود            نـفـس شـعـلـه در سیـنـۀ ‌زار من
مـدیـنـه بـبـر دسـت سـوی سـمـا            دعـا کـن بــرای عــلـمــدار مـن

من از بهـر محـبوب سر می‌برم
نه یک سر، که هجده قمر می‌برم

مدیـنه! رود جـان بـرون از تنـم            چه سخت است از تو جدا گشتنم
مدینـه! امامی که از بهر دوست            گرفته است بر دست خود سر، منم
چنان سینه سازم سپـر پیش تـیغ            که خـون دلم جـوشد از جـوشـنم
مدینه! به هر سـو که من روکنم            سـرم را جـدا مـی‌کـنـنـد از تـنـم
پس از دادن سـر به غارت رود            نـه تـنهـا زره، بـلکـه پـیـراهـنـم
مدینه! به جای گل از ضرب سنگ            شود پُـر ز خـون جـبـین، دامـنم
روم تـا دهـم تن به شـمـشـیرهـا            کـه پـیـمـان یار است بـر گـردنم

مـدینه! مـن و وصلِ معـبود من
به جز کربلا نیست، مقصود من

مدینـه! خداحافظ ای شهـر نور!            غریبانـه امشـب شدم از تو دور
خدایا برون گشتم از شهر وحی            چو موسی که بیرون شد از کوه طور
خوشا آن نسیمی که هر شب کند            ز خاک تو و قبـر زهـرا عبـور
ز جـا خـیـز مـادر! بیـا هـمـرهم            که رفتم ز خاک تو با سوز و شور
ز اشـکـت بشـو زخـم‌هـای مـرا            چـو افـتاد در قـتـلگـاهت عبـور
سـرم را نگـه کـن به بـالای نی            تـنــم را بـبـیـن زیـر سـمِّ ستـور

سـلامـت کـنـد از سـر نی سـرم
خدا حافظ ای مـهـربـان مـادرم!